طراحی صنعتی ایرانی

خطاب به آقای حکیمی:
اقای حکیمی،از شما در خواستی کوچیک دارم.
با توجه به زبان و بیان نافذ و تأثیرگذارشما در مقاله و نو شته هاتون،در خواست دارم که طراحی بچه های ط ص را از باب واقعی بودن طرحها از نظر نیاز افرادوامکانات ساخت و شرایط فرهنگی و اقتصادی به چالش بکشید.مثال: (جسارت به افرادی که در این مثال فعالیت میکنن نشه-با عرض پوزش)گروهی از بچه ها فقط طراحی خودرو آنهم خودرو های شکیل میپردازن.سوال من اینجاست.ما چقدر در صنعت خودرو صاحب سبک هستیم که این همه طراح خودرو داریم درآخر هم به تولید خودرو پراید خلاصه میشویم.
ما چقدر در زمینه تولید قطعات دیجیتال تولید کننده هستیم که مانیتور ها و رایانه های عجیب طراحی میکنیم.البته صحبت من در راستای نقض خلاقیت و نو اوری نیست.اما من به عنوان یک طراح واقع گرا و نه نقاش!چه کاری میتونم انجام بدم تا بتونم رشته مو به جامعه ای که دچار بیماریهای اقتصادی و فرهنگی است معرفی کنم تا به عنوان یک عضو کوچیک جامعه به وسیله طراحی بتونم پیام فرهنگیمو برسونم و نقش داشته باشم در تغییر روند فکری و فرهنگی جامعه هرچند نقش کوچک.تفکر این جامعه رو من و امسال من باید درست کنیم حداقل در مورد رشته خودمون.معتقد نیستم صورت مساله رو پاک کنم و از این کشور برم چون رشته مو درک نمیکنن ولو اساتید خودم که بعضی اوقات از عوام هم بدتر هستن!!!امیدوارم که با نوشته های شما، افقهای روشنی بروی من و امثال من باز بشه.باتشکرصبا