دقیقا همینطوره. مرسی از بحث های مفیدی که مطرح می کنید. برند هم (متاسفانه) تبدیل شده به یک فاکتور تعیین کننده در انتخاب محصول. چه زیورآلات چه محصولات دیگه، و دقیقا این فاکتور تو کشورهای مختلف متفاوت می شه. نکته ای رو که درباره ی پسند مخاطبان زیورآلات در کشورهای مرفه و غیر مرفه و تفاوت اونها اشاره کردید، مطلبیه که هنوز اطلاعات بنده درباره اش بسیار ناقصه چون پیچیدگی هایی داره وابسته می شه به علوم دیگه ای مثل جامعه شناسی و انسان شناسی و آمارهای جهانی و تولید و فروش کمپانی های خرد و کلان برای مقایسه کردن لازم داره که شاید به راحتی در دسترس عموم قرار نمی گیره ولی همونطور که می فرمایید پیگیری اون لازمه. اما چیزی که روشنه در این کشورها (مرفه ها ی نسبی رو می گم) اجرت کار نهایی خیلی بالاتر از جاهای دیگه است و این باعث می شه تعداد خرید عموم افراد پایین تر بیاد یا مثلا تمایل اون ها به خرید اجناس دست دوم بیشتر باشه. تا جایی که من می دونم، زمانی که تو بازار طلای ایران جای سوزن انداختن نیست، تو کانادا در طلا فروشی ها پرنده و حتی مگس هم پر نمی زنه و شاید در روز دو یا سه مشتری بیش تر نداشته باشند. اما با همون دو تا دونه فروش، تولید کننده سود خودش رو می بره چون اجرت کار خرید اینترنتی یه طور متوسط حدود 7 برابر ایران و اجرت خرید مستقیم از مغازه فکر می کنم بیش از 20 برابر هم می رسه. وزن طلا پایینه و اجرت کار بالا. شاید همین یک دلیلی باشه برای رواج بیش تر بدلیجات تو اینگونه کشورها. حالا اینجا، بحث برند و تبلیغات پر رنگ تر می شه تا اون جنس بدل (مثلا استیل که چند دهه بیش تر نیست که جزء متریال زیورآلات شده) بتونه ارج و مقامی به چشم خریدارش پیدا کنه تا با رضایت اون رو به قیمتی خیلی بالاتر بخره و استفاده کنه و لذتشو ببره. البته برند تو جواهرات اصل هم خیلی خودشو نشون می ده که باز اینجا دو تا عامل می شه براش تصور کرد یکی همون عامل بالا که ذکر شد و عامل مهم تر اطمینان پیدا کردن مشتری از اصل بودن کاره.
حالا من تو زیورآلات بیش تر مثال زدم ولی بخشی از این مسائل تو محصولات دیگه هم مصداق پیدا می کنه.
قوری استیل رو هم اگر مجانی بهتون دادن نگیرین همونطور که گفتین کاربردی نیست چون چایی توش بد رنگ می شه خیلی
