-طراحی صنعتی فرزند خلف معماریه- !!!!!!!!!!!!؟
باز هم توهم! ناشی از درک غلط تاریخ طراحی صنعتی و معماری...

دوست عزیز اگه نظر منو بخواید،میگم شما احتمالا هیچ کدوم از این دوتا رشته رو نمیخواین!و احتمالا وارد هر کدومش هم بشین،چند سال دیگه که از بالا نگاه زندگیتون و رشته تون میکنیدبا خودتون میگید که این راه من نبود،مطمئن باشید که تا چیزی رو دوست نداشته باشید،هر چقدر هم که توش موفق شید،به رضایت قلبی نمیرسید،حالا اون کار هر چقدر هم که میخواد درآمدزا و دهن پرکن باشه،ولی در عوض کاری رو که آدم از ته قلبش دوست داشته باشه،هر چقدر هم که از نظر اطرافیانش کار کوچیکی باشه،بازم دنبال دلش میره!من فکر میکنم که شما هیچ کدوم از این دو رشته رو از ته دل و عاشقانه دوست ندارید،و هنوز اون چیزی رو که بهش واقعا علاقه دارید
پیدا نکردید که به درآمد زاییش فکر میکنید،اگرنه اگر توی همین دوره زمونه هم کسی حتی شغل"آب حوض کشی"رو هم با علاقه و به نحو احسنت انجام بده براش درآمد زاست.
م فکر میکنم که بهتره آدم علاقش رو پیدا کنه و با تمام قوا به سمتش پیش بره،حالا هیچ فرقی نمیکنه که اون هدف،معماری،طراحی صنعتی یا آب حوض کشی باشه...
ببخشید،من یه کم زیادی چونم گرمه!
موفق باشید

یکی حالا مشورت خواسته و روراست حرفشو زده نکشینش، کی توی ورود به دانشگاه زمان کارشناسی مطمئنه از رشته ای که می خواد بخونه؟
من نمونه های زیادی ندیدم، شاید 5% کسایی که می شناسم، اونها هم بعد از شک کردن و ول کردن یک رشته دیگه و امتحان کردن کلاس هایی که فکر می کنن مورد علاقشونه یا یکسری آشنایی های خاص و به موقع، به اطمینان رسیدن.
فکر کردن به بازار هم اصلاً بد نیست، در نهایت اگر نشه پول درآورد نمی شه عاشق هم موند.
سؤالی که در بحث بعدی باز کردید به نظرم برای همینه، نه؟ دونستن شرایط کار و اقتصادی، زمانی که شک وجود داره کاملاً عقلانیه و خیلی ها حتی وسط تحصیلاتشون به این نتیجه می رسن که از اول اگر رشته دیگری خونده بودن موفقتر و خوشحال تر زندگی می کردن.
حالا هم نمی دونم نیما کدوم راه رو انتخاب کرد ولی فکر کنم هرکدوم که باشه حتماً موفق خواهد شد چون برای رسیدن به هرکدوم از انتخابهاش مجبور بود یکسری چیزها رو قربانی کنه. این باعث می شه آدم ارزش بیشتری به کار خودش بده.

آقای امینی شما بزرگ مایید،صحبتاتونم متینه...ولی باور کنید من قصد اهانت یا نصیحت نداشتم،چون اصلا در حد این حرفا هم نیستم،اما من فقط میخواستم که یه یادآوری به خودم و آقا نیما و بقیه هم سن و سالام بکنم که همین طوری که داریم تو راهی که انتخاب کردیم و توش قدم گذاشتیم میریم،باید به این موضوع هم فکر کنیم که آیا واقعا ما دنبال همین هدف هستیم یا اینکه راهمونو اشتباه اومدیم،اصلا ممکنه که بعد از فکر کردن به این موضوع متوجه شیم،راهی رو که انتخاب کردیم درست بوده،ولی در هر دو حالت این فکر کردن به نفعمونه،چون اگه بفهمیم درست انتخاب کردیم،مطمئنا خیلی متفاوت تر از قبل دنبال هدفمون میریم،و اگرم که راهمون تغییر کنه،بازهم هر وقت جلوی ضرر رو بگیری،منفعته!
این طور نیست...؟