طراحی سهیمانه یا طراحی انبازی، رویکردی به طراحی است که می کوشد کاربر نهایی را در پروسه ی نهایی درگیر نماید؛ این امر به منظور اطمینان از این مساله است که محصول نیازهای کاربر را مرتفع سازد و از سودمندی کافی برخوردار باشد.

این روش در طراحی شهری (Urban Design)، معماری (Architecture)، معماری منظر یا معماری آرایش زمین (Landscape Design) و طرح ریزی (Planning) هم کاربرد دارد و به عنوان مسیری برای خلق محیط هایی به کار می رود که از جنبه های فرهنگی، احساسی، روحی و کاربردی نسبت به ساکنان خود پاسخگوست.

در طراحی انبازی، از کاربران نهایی دعوت می شود که در فرآیند ابداع پژوهشگران و توسعه دهندگان را یاری نمایند؛ این کاربران ممکن است کاربران فرضی (Putative Users)، کاربران بالقوه (Potential Users) و یا کاربران آتیه(Future Users) باشند.

آنها از مرحله نخستین که شناسایی و تعریف مساله است تا مراحل بعد که متمرکز کردن ایده ها برای جستجوی راه حل می باشد مشارکت می کنند و در مرحله توسعه به ارزیابی پاسخ های پیشنهادی کمک می نمایند.

از دیدگاهی دیگر می توان گفت در طراحی انبازی، کاربر نهایی از جایگاه خود به دنیای پژوهشگران و طراحان تغییر مکان می دهد. در حالی که در طراحی تلقینی (Empathic Design)  پژوهشگران و توسعه دهندگان به دنیای کاربران نهایی می روند. در طراح کاربر محور (User centered design) نیز هرچند که طراحی تماما با توجه به نیازهای کاربران انجام می شود، اما امکان اظهار نظر و دخالت کاربران در توسعه طرح وجود ندارد.

چنانچه سهام داران یک مجموعه نیز همانند کاربران در پروسه طراحی حضور داشته باشند، نام Participatory design را به نام Distributed participatory design یا DPD نیز عنوان می کنند.

منبع انگلیسی: http://en.wikipedia.org/wiki/Participatory_design