فولادهای دمشقی، نتیجه ی تکنیک فورج هستند که بیش از 2000 سال قدمت دارند. اصل و آغاز پیدایش این فولادها نامشخص است (این فولادها همان فولادهای موج دار هستند که از مدت ها پیش در ایران تولید می شدند). فولادهای دمشقی در غرب، از زمان جنگ های صلیبی شناخته شدند. چراکه در این جنگ ها، مسلمانان از تیغه هایی با متریال خاص و با روش فورج شده استفاده می کردند. از آن پس فولادهای دمشقی در مناطق مختلف گسترده شده و شهرت زیادی پیدا کردند. بعدها آهنگران آمریکایی نیز ساخت و تولید آن را فرا گرفتند.

تکنیک های ساخت فولاد دمشقی:
شیوه های متفاوتی در تولید این فولادها وجود دارد که در هر منطقه متفاوت است. در اینجا، شیوه ی جوش دادن ورقه های فولادی معرفی شده است:

1) تهیه ی ورق: آهنگران، دیسک های فولادی سخت و نرم را با اندازه های یکسان به صورت یکی در میان روی هم قرار می دهند. تعداد ورق ها بستگی به نوع تیغه ای دارد که قرار است تولید شود. 

قرار دادن ورقه های فولادی سخت و نرم به صورت یکی در میان

2) جوشکاری: این بلوک فولادی حاصل شده، تا درجه حرارات مشخصی گرما داده می شود تا ورقه ها به هم متصل گردند. سپس عملیات اولیه ی فورج صورت می گیرد. روی ورقه ها به صورتی کوبیده می شود که لایه های فولاد به یکدیگر جوش خورده و تشکیل یک بلوک یکپارچه را بدهند که دارای لایه های مشخص است.
 

پس از تشکیل بلوک یکپارچه ی فولاد آن را به دو نیم می کنند.

3) کشش و نورد (صاف کردن)
پس از عملیات جوش کاری، بلوک فولادی حرارات داده می شود و بعد از آن فولاد نورد می شود. در این مرحله طول ورق دو برابر می گردد، سپس ورق را دو نیم می کنند و دو نیمه را روی هم قرار داده و مرحله ی 2 مجددا تکرار می شود. دو ورقه ی فولاد به هم جوش داده شده و سپس مجددا نورد می شوند. فرایندهای تا زدن، جوش دادن و نورد، بارها به تعداد مورد نیاز انجام می پذیرد. (از 5 لایه ورق با شش بار برش می توان تیغه ای با 320 لایه ساخت).

4) مرحله ی نهایی: مرحله ی آخر شامل کنترل ضخامت فولاد، شکل درست تیغه و شکل درست پایه ی تیغه می باشد. سپس تیغه را در روغن فرو می کنند و به خوبی برق می اندازند. سرانجام، تیغه را در حمام اسید غوطه ور می سازند. 

منابع: ترجمه از سایت های:
www.layole.com/uk/collection/damas.php
http://www.cashenblades.com/Damascus.html