در دهه 1950 اتومبیل های آمریکایی بسیار شبیه به هم بودند و این مورد نیز به کارکرد مربوط نمی شد. همه تولیدکنندگان به سبک ناب Pure Style روی آوردند. سبکی که مشتریان نسبت به آن مشتاقانه واکنش نشان می دادند. در شرکت های اروپایی به کارگیری اشکال ساده و مقرون به صرفه تر مانند طرح های لوی برای اشتودبیکر Studebaker و اتومبیل های کوچکی مانند مدل متروپولیتن ناش با موفقیت چندانی روبه رو نشد، زیرا اتومبیل های امریکایی در نتیجه رقابت، بزرگ تر، قدرتمند، با شکوه و پرزرق و برق شده بودند. کادیلاک دو در سال 1948 که گروهی از طراحان جنرال موتورز تحت ریاست هارلی ارل آن را طراحی کرده بودند، اولین اتومبیلی بود که در قسمت عقب تیغه های دمی شکل داشت. این تیغه ها به بحث انگیزترین ویژگی طراحی در این زمان تبدیل شدند و بعد در سال 1955 در کادیلاک مدل «الدورادو» به اوج تکامل خود رسیدند.

کادیلاک Eldorado

با این حال تیغه ها فقط بخشی از روند شبیه سازی اتومبیل به جت برای ایجاد تصویری از سرعت بود. حتی گاهی بدنه خیلی پایین قرار داشت و لوله اگزوز شبیه لوله اگزوز جت بود. این اتومبیل ها تصویری از ثروت و قدرت آمریکایی ها در دوران رونق پس از جنگ بود و تمکن مالی، امکان استفاده از وسایل تفننی و خیال انگیز را برای همه میسر ساخت.

رکود اقتصادی سال 1958 پایان رویا پردازی و شروع بازگشت به واقعیات اجتماعی بود. درست در همین زمان بود که شرکت فورد که در سال های قبل به موفقیت های عظیمی دست یافته بود مدل ادسل Edsel را تولید کرد و متحمل زیان های وحشتناکی شد.

فورد Edsel

این اتومبیل خلاصه ای از روندهای سبک شناختی اواسط دهه 1950 را دربر گرفته بود و هزینه ساخت آن بالغ بر 250 میلیون دلار شد. شرکت های اتومبیل سازی دیگر نیز شدیداً صدمه دیدند؛ چرا که آنها نیز همگی به تولید همان نوع و همان سبک پرداختند. با رکود اقتصادی و روی گردانی از وسایل نقلیه بزرگ و گران قیمت، اتومبیل های کوچک تر وارد شده از اروپا و بعدها ژاپن که مفاهیم متفاوتی از شکل و کارکرد را ارائه می دادند بازار را قبضه کردند.

استفاده از طرح های غیر متعارف برای اتومبیل های امریکایی در دهه 1950 مشکلات اساسی جوامع مصرف کننده رانشان داد. طراحی محصولات به همان مقدار که نشان دهنده کارکردها و فواید واقعی است، بیانگر آرزوهای خودآگاه و ناخودآگاه مصرف کنندگان نیز هست.

منبع : دانشنامه رشد
+ ويرايش ادبی