تا سال 1900 لباس یا کتان بر روی تخته ای که با بالشت، پتو یا ورقه های آهنی پوشانده شده بود با صفحات بزرگ آهنی که گرم شده بودن پرس یا به وسیله ی اتوهای مرسوم در آن زمان اتو می شدند این روش کاری بیشتر در کارخانجات بزرگ لباس و شویندگان لباس رواج داشتند.

رفته رفته این روش به خانه ها راه یافت (قرن 19) و صاحبخانه ها مستخدمان خود را مجبور می کردند که لباس هایشان را بر روی تخته ای چوبی که با لایه ای فلزی پوشانده شده بودو مابین پشتی صندلی و میز قرار می گرفت اتو کنند.

در سال 1841 یکی از مشاوران خانگی به نام Catherine Beecher صفحه ای آهنی را طراحی کرد که در یک طرف عریض بود و در طرف دیگر باریک می شد. در آن زمان هنوز استفاده از برق برای گرم کردن فلزات (المت های برقی) رواج پیدا نکرده بود و صفحه ی فلزی سنگینی که قرینه ی صفحه ی دیگر بود به وسیله زغال یا آتش گرم می شد و هنگامی که لباس بر روی صفحه ی دیگر قرار می گرفت آن را پرس می کرد و چروک های لباس را از بین می برد.

در سال 1914 طراحی به نام اسپرینگر تخته ای چوبی را طراحی کرد از جنس چوبی که بسیار مقاوم بود در برابر خم شدگی و پیچ خوردن. این صفحه به وسیله ی گیرهایی که داشت بر روی در نصب می شد و حالت عمود بر آن را به خود می گرفت. این میز اتو (Ironing board) توسط یک کمپانی بزرگ آمریکایی به تولید انبوه و در همه جای دنیا به فروش رسید.

تولید میز اتو با توجه به رواج و محبوبیت آن بین خریدان افزایش یافت و تا سال 1945 تعداد کمپانی هایی که تولید میز اتو جزو تولیدات مهم آن ها بود به 6 کمپانی رسید.

ابتدا برای ساخت میز اتوها از متریال های مختلفی مانند آهن، چوب و... استفاده می شد که رفته رفته این متریال ها به دلیل زنگ زدن، مقاومت کم در برابر خوردگی و خم شدگی و... به آلیاژهای از فلزات مختل که با روکشی از پارچه ای نسوز پوشانده شده بودند دادند. این آلیاژها در برابر زنگ زدگی مقاوم بودندو بسیار سخت که مقاومت آن ها را در برابر خوردگی افزایش می داد.

منابع:

Beecher، Catherine. A Treatise on Domestic Economy of 1841. New York: Schocken Books، 1977
Litshey، Earl. The Housewares Story. Chicago: The National Housewares Manufacturers Association، 1973
Ierley، Merritt. The Comforts of Home. New York: Clarkson Potter، 1999